Уладзiмiр Кветка

У мяне таксама есць нестрачаны выток... што зашумелі папараці-кветкі... крыніцы сцюжанай кау́ток... усё ж да якой прыйшоу́ у́ наведкі...

у гушчарах світанак л'е... і ўжо відно і бачна маланка сонца ў вадзе што ў крыніцы жыць ўдзячна...

хоць змен за шмат... але нестрачаны выток.... я спадзяюся не наўмысна... з мною гаворыць гэта выспа....

Я адчуваю як твае запалі вочы... Ірвуцца залатыя ніці... На жаль не я тый, твой паветраны збавіцель...

Бы́ць можа я твой доу́гі сон... Ці ты мая бясконцая мярэжа... ты хочаш болей шчырых дзён... шумлівых крыкау́ на у́збярэжжы...

але дзесьці шчасце паміж нас, як быццам сплюшчаныя вочы... шчаслівейшы за нас... на іншым свеце прыстрасны ахвочы...

Згадаю у́ каве, то што гэта ты... і то е што у́жо не здолець хай чуюць вуліцы, масты усе тое, што табе не мог прамовіць...

Снег падае на людзей.... Як быццам кроплі -павекі.. А цалкам ўсё як заўжды... Усе то е ж аб чалавеке.

Там дзе утульны спакой... Усе ж есць сумненне... Але зіма хавае праменні...

Воблік снежных павек... і блізкіх , побач пакояў... ў коўдры схованы рух... жвавасць прытоіў...

На куртцы... кроплі.. вуліцы дажджом ... атпаліраваны... І у́ кау́нер вочы ... накіраваны...

Я гавару табе прабач... Пасля таго, як на парукі ... і зноу́ку брук і у́ нагавіцах рукі...

А у́ астанні час- Ліхтар не згас.... i ад яго прамень пранізлівы і касабокі...

паслухай журбацінне адзін раз пакуль ляжыць жау́цізна у́покат...

Сустрэнь мяне З той цемнай шэрані... я у́ бясконцасці знямог... стаю, дзіу́люся на перакрыжаны парог...

Дай волю мне кранаю твае рукі... валосся разляцеліся тваі... і ад напругі... мацнее пад ілбом кругі...

у́знімаюся як быццам бы рукамі намалеван круг... няма папруг...

Мне сказала у́ ночы дрэва... прыходзь піць крапіву... бо саспелі белыя пялёсткі... гэта добрыя пачосткі....

адказау́ прыду я хутка, па тваю начную ніву... хоць і млосна і незразумела але у́сё ж самлела цела....

бачыш цень які у́ ночы... і занадта у́жо шапоткі берагіні быццам бы на дрэвах распавесілі свае бразготкі...

Доўгае поле, доўгая ніва... Валошка нібыто сляза... ветрык лунае- легкая завада...

я к успамінам, як птах мнагакрылы... за іх зачапіцца не льга... валошка блакітная круціцца млынам што быццам мроіць трава...

і раптам ў полі грымота... як пранізлівы лёс... ...а я толькі вочы ўзнёс...

Лісце падае на ганак... і ляціць бялесым пер'е... Быццам стужка на адкрыцці Ранак... Мільгацяць
Пасунутыя дзверы...

Прахалода У ма́іх адчуцях Зноу́ не маю нараканняў... Ўсе тамушто надыходзіць насолада.. І скрозь дрэвы мільгацяць світанні ..

Быццам бы Валосся кветкі... Быццам бы лясная скура... Чую , адчуваю... Як грукоцяць кроплі у пячорах, у падмурах...

Азірнуся толькі ранак, толькі лісце толькі ганак..



Пагорак на якім расце трава, а мабыць у́скрай узвышша... Сябры пакуль яшчэ сябры і летуценнікі дзе ветра легкае ігрышча...

Не бачна анічога... Растаняу́... І адхілау́.. І побач кут... сусвету вобліч сакавіты мілы...

Пагорак на якім расце трава, лунаюць пад нахілам- сцябліны... Вось дык Рысау́ мітусіны...

згадау́ цябе бо памяць пачынаецца са згадкі... знаи́шоу́ у́ табе прыгасшае святло... і думкі не пакінулі у́жо...

як матылёк ляцеу́... што без турботы... а у́се ж турботы побач дзе ні дзе... ты пачынаешся са згадкі у́ маёи́ тлумнаи́ галаве...

бягуць крыніцы і вытокі... а побач зцішаныя крокі а згадка пра цябе жыве яна лунае... на адхілах... і раптам у яе павольны рух... і я дзьмухаю пяшчоты дзьмух...

скажы мне белая птушка як там у раю... ці адчуваешь паветра свабоды...

цябе згадаю як быццам мальбу на у́лонні зяленаи́ прыроды... я адчуваю... як подых плыве... я адчуваю цябе ад радасці і ад гора...

у тваёи белаце вои́ няма дакору...

я стомлены ... у́жо ноч... нельга , ні пець, ні танцаваць... бо ноч прамова да спакою... можна ляжаць і адчува ць... як воцат больш не супакоіць...

не мае межау́ ноч ... хоць можна сто разоу́... з яе і назау́седы павярнуца... як з тых далёкіх берагоу́... куды у́ таямнічасці імкнуцца...

навокал пляма цьмянага святла.... так дзіу́на цягнецца прастора... вакно навокал забыцця...

На цьмянай глебе Кветка у́знялась... З жоу́тым парасонам... Каб на сонца паглядзець Спрасонак....

I гэта быу́ Яе найлепшы час.. Бо хтось яе прыкмецiý... Бо далей поле на у́зрост Пайдзе... I жыта захiстае вецер..

А кветкi будзе не вiдаць... Бо да пары той жоу́ты Парасон... Хаця у́се ж да Вясны Яе у́знiкнення плён...

Па жыту Хтосьцi Пабяжыць... I стужку На зямлю Паронiць А поле перасцi, Цi здоляць, цi Не здоляць...

Гляжу у́ Iншае люстэрка... I намагаюся дадаць... I намагаюся Палепшыць... I намагаюся Спазнаць...

Але успомнiу́ся той Яблык... У якiм Атруты Цяжкi Сэнс... Цi той я Чалавек... У́ люстэрка Можа, што глядзець I час, i дзень, i век ...

Вой, не пазбыцца Шчасце Адчуваць... Бо у́жо Не так,у́жо шмат што ёсць... Не так , што шмат I пакiдаць...

Трохкутная сцяна Зяленым лiсцем абрасла... Яна памiж зямлёй i Небам... Яна стаяла Як была- Багаславите Глебу...

Хацеу́ Сказаць Яна памiж Часоу́ Аслупянела... Але Па ёй Зялёны Куст пайшой... А у сцяны Мабыць Няма жывога цела...

I не хацелася Псаваць... Яе бялюткага Спакою... Але Як быццам Праз яе- Я нешта Зразумеу́, прымроiу́...

Шляхамi iдуць Калi адчуваюць шляхi... Нау́мысна або не нау́мысна... Калi адчыняюцца сэнсы У́ дрэвах, як зiхаткое лiсце... Але постаць Адзiны шлях- Бо толькi За ëй духмяна Пахнуць ветразi Вясною...

У́сiх пачуццяу́ я не разумею... У iх блукаць, трэба знайсцi.. Што сiлы... Aле у́ келiху гуллiвым... Бачыш сябе Расчулленным Або чуллiвым....

Быць проста Роу́нае як шкло... Цi можа гэта быць! Цi можна гэта прапiсаць курсiвам... Але другое кажа лiтар збег... Што можна быць Расчулленым Або чуллiвым...

Да вышiнi Магчыма не... На у́лоннi ганарлiвым... Так дзiу́на Быць расчуленным або чуллiвым...

Вядзешь мяне На ускрай зямлi.. Каб паглядзець На птушак у́ вышынi Вядзешь мяне Але Не падаешь рукi...

I белая сукенка Твой прыкрашае Вiдарыс ... Як быццам птушка Ты сама I зараз паляцiшь...

Так хочацца Так хочацца На тым ускраю Зямлi У ветра на грудзi Абняць Бязмоу́на Твае вiхуры..

Хай дождж Або святло Якое , Кладзе ценне Ля сцяны... Але , Але, Але Усё ж не пакiдаешь Ты

Так хочацца На тым У́скраю Зямлi... У ветра На грудзi Абняць твае Бязмоу́на Вiхуры.